Gastgezin Muis

Al een tijdje volgde ik het werk van DAR, en toen mij gevraagd werd om gastgezin te zijn wilde ik graag helpen. Zolang het zou klikken met mijn eigen twee Australian Shepherds en het geen intacte reu zou zijn; sure!
Eerlijk, zodra ik Muis zag was ik verkocht. Ze kon absoluut niet blijven, want ik heb m'n handen soms al vol genoeg aan mijn eigen twee dames, maar wat een heerlijk ding! Zoals afgesproken werd er eerst een date gepland, maar geen van de honden liet vervelend gedrag of zorgelijke signalen zien. Opeens had ik een huis vol met hond. 
Uiteindelijk heb ik ruim twee weken van het mupke mogen genieten. Het was reuze gezellig, we hebben ontzettend van haar aanwezigheid genoten. Ik besef ook dat we geluk hadden, de meeste herplaatsers hebben een rugzak, maar die van Muis viel reuze mee. Ze luisterde goed en was erg sociaal. 
Het afscheid viel me zwaarder dan gedacht. "Ze is er maar even, en ik weet dat het tijdelijk is, zal vast meevallen", zei ik elke keer als men ernaar vroeg, of me ervoor waarschuwde. Maar meevallen deed het niet. Ik hield me vast aan de gedachte dat ze naar haar Gouden mandje ging, en daar doe je het uiteindelijk voor. 
Het is een van de meest dankbare dingen die ik ooit gedaan heb, en elke keer als ik foto's van Muis bij haar nieuwe familie zie loopt m'n hart over van liefde. Ik zou het zo nog een keer doen, en nog een keer, en nog een keer. 
 - Romy